Werger: Abdullah Amed
Em nizanin biaxivin, jibo ji nizanin em bifikrin.
Em nizanin bifikrin, jibo ji kereseya ramanê me tune.
Kereseya ramanê me tune, jibo ji xemame nîne.
Xemame nîne jibo ji imana me hejar e.
Gel e dîl e em cedew girtine, ji serî me serhişk bûne.
Türkçesi:
Konuşmayı bilmiyoruz; düşünmeyi bilmediğimizden.
Düşünmeyi bilmiyoruz; düşünecek malzememiz olmadığından.
Düşünecek malzememiz yok; umurumuzda olmadığından.
Umurumuzda değil; imân zaafından.
Kalpten yana nasırlaşmış, kafadan yana kütükleşmişiz.
Salih Mirzabeyoğlu, Damlaya Damlaya -Yılanlı Kuyudan Notlar-, 2. Basım, İBDA Yayınları, İstanbul 1997, s. 211.
Gelek rewşên hestyarî hene ku her çend çandek yek peyvek tune ku wan îfade bike, ya din jî gelek peyv hene ku van hestan diyar bike. Bo Minak, di Îngilîzî de tenê peyvek heye ku hemî hestan diyar bike, ji evîna cinsî bigire heya evîna biratî û evîna zikmakî: love.
Heger di zimanekî de hestên cuda bi peyvên cuda neyên îfadekirin, hema bêje ne pêkan e ku mirov hesteke wiha nas bike û ji hev cuda bike, berevajî wê, eger ji bo hestên cihê peyvên cuda hebin, haybûna ji wan hêsantir dibe. Ji bo berfirehkirina mijarê, ger peyvek ku wê jiyanê bi zimanekî îfade bike tune be, pir kêm e ku ew hest bigihîje hişmendiyê
Türkçesi:
Pek çok duygu hâlleri vardır ki, bir kültürde bunları dile getirecek tek kelime bile yokken, ötekinin bu duyguları dile getirmek için çok sayıda kelimeleri vardır. Meselâ, İngilizce’de cinsî sevgiden, kardeşlik sevgisi ve ana sevgisine kadar bütün duyguları dile getirmek için tek bir kelime var: Love.
Eğer bir dilde değişik duygular değişik kelimelerle dile getirilemiyorsa, bir kimsenin böyle bir duyguyu fark edip ayırt edebilmesi hemen hemen imkânsızdır. Tersine, eğer değişik duygular için değişik kelimeler varsa, bunların şuurlaştırılması kolaylaşır. Mevzuu genelleştirirsek; eğer bir dilde o hayatı dile getirecek bir kelime yoksa, o duygunun şuura ulaşabilmesi çok az rastlanan bir durumdur
SM, DİL VE ANLAYIŞ -Dil ve Diyalektik-, 3. Basım, İBDA Yayınları, İstanbul 2013, s. 90.
Qasidê Xwedê emr kirîye; di tekoşîna li hemberî xirabïyan de, amûrên ku pêk bi pêk nîşan daye bi bîr bînin: Radeya 1. Dest; anku kiryar… Radeya 2. Ziman; anku hişyar kirin… Radeya 3. Dil; anku nefsa xwe parastin… Di radeya herî jêr de, di nav ya sêyemîn de bi berze bûnê parastîn.
Türkçesi:
Allah Resûlü’nün kötülüklere karşı mücadelede kademe kademe âletlerini işaret buyurdukları emir malûm … Birinci derecede· el, yani fiil… İkinci derecede dil, yani ihtar… Üçüncü derecede de kalb, yani nefsini muhafaza… En aşağı derece de üçüncüsü içine gömülüp orada mahfuz kalmak…
SM, İslâma Muhatap Anlayış, 3. Basım, İBDA Yayınları, İstanbul 2015, s. 50.
Diyalektîk raman bi xwe nîne, rêzik û nîzama wê ye. Di ravekirina pirsekê de her kes xwedî diyalektîkek e. Dayik dema ku keça xwe şermezar dike jî xwedî diyalektîkekê ye. Kîjan gotin pêşî tê, kîjan ji dawiyê re tê hiştin û ji kîjan alî ve qaneh dike, çawa qaneh dike?.. Ji ber vê yekê diyalektîk, bi gotineke zanistî, di gotinê de, di nav kelamê de, vebêjîya ramanê û pergala wê ye.
Türkçesi:
Ruhun eşya ve hâdiseler karşısındaki “nasıl” tavrına mukabil, akıl “niçin”leri arar ve fikir meydana gelir. Fikrin içine işlemiş işletici sıfat, ruhun merkezî fakültesi ahlâktır ki, kendisinden zuhura geldiği fikri ileriye doğru zuhur ettirir. Bu çerçeve içinde diyalektiğin ne olduğunu, Büyük Doğu Mimarı’ndan gösterelim:
– “Diyalektik, fikrin kendisi değil, düzenidir, nizâmıdır. Bir meseleyi anlatırken herkesin bir diyalektiği vardır. Anne kızını paylarken bile bir diyalektik sahibidir. Hangi sözü öne alır, hangisini sona bırakır ve ne taraftan ikna eder, nasıl inandırır?.. Onun için diyalektik, ilmî bir tâbirle, sözde, kelâmın içinde, fikrin tahkiyesi, sıralanışı ve düzenidir…”
Her inanılan şey zıddıyla ilişkili olduğuna göre, fikir KENDİ ZIDDINI DIŞARDA BIRAKMA hâdisesidir ki, mevzuundaki “esas”a giden yolun düzeni olarak diyalektik dışarıda bırakmanın da düzeni olur. Bu “düzen”, yerine ve mevzuuna göre, “metod, usul, çizgi, biçim, şekil ve nizâm” ifâdesindedir. Burada şu kadarını söyleyelim ki, “diyalektik”, fikir balının döküldüğü petektir.
SM, İBDA Diyalektiği -Kurtuluş Yolu-, 4. Basım, İBDA Yayınları, İstanbul 2004, s. 164.
Hûn dibînin em dibêjin Filîstîn bêvan… Ha, ji van gotinan tiştek hêvî nekin; ji bo lewçeyî çend şermezarkirinên fermî… Jixwe li Filîstînê û li derdor çi dibe, ji ber ku em zilam nînin tên serê me…
Türkçesi:
Hani “Filistin” filân diyoruz ya, işte bundan fazla birşey beklemeyin; bir takım kınamalar, resmî kınamalar, âdet yerini bulsun hesabı lâftan ibaret kınamalar… Zaten Filistin’de şurda burda olanlar, bizim adam olamadığımızdan oluyor.
SM, Üç Işık -Sohbet/Konferans-, İBDA Yayınları, İstanbul 1996, s. 82-83.
Hetanî mercên ramyarî, aborî, malî û helbet sincî, bi tevahî neyên guhertin, û bi awayekî ‘pergal’ pêşnûma wî nebe, li gor vî pergalê mercên aborî, malî û teknîkî, neyên biserûberkirin û neyê bibernamekirin, meriv bêje “em ribayê rakin!” Riba radibe?.. Di destê te de be rojekî jî nikarî bê riba bi rê ve bibî, roja dûyemîn bixwe ribayê ava dikî!.. Me partîya ramyarî ya bi vî awayî jî dit… Raman, bira, raman; pêşî di serî de avakirin!..
Türkçesi:
Siyasî, iktisadî, malî ve tabiî ki ahlâkî şartlar topyekûn değişmeden, bunun “sistem” hâlinde teklifi olmadan, bu sisteme göre iktisadî, malî, teknik şartlar sistemleştirilmeden, programlaştırılmadan, “faizi kaldıralım!” demekle faiz kalkar mı?.. İşler sana kalsa, faizsiz bir gün bile idare edemezsin de, ikinci gün kendin getirirsin!.. Bunun siyasî parti şeklini de gördük… Fikir, efendim, fikir; önce kafada hal!..
SM, Necip Fazıl’la Başbaşa -İntıbâ ve İlhâm-, 3. Basım, İBDA yayınları, İstanbul 2013, s. 169.
Hevjiyana bi kafir re bi tenê bi nîşan kirina cihekê di bin sîwana Îslamê de, dibe; bi pejîrandina sîwaneke laîk-demokratîk, û di binê wî de bi kafir re hevjîn nîne. Jixwe ev şêwe, wêneya serdestîya kûfrê û bindestîya Mislimanan e.
Türkçesi:
Kâfirle bir arada yaşama, ancak İslâm şemsiyesinin altında ona yer göstermekle mümkündür; herhangi bir lâik-demokratik şemsiyeyi kabul ederek, onun altında kâfirle birarada yaşamak değil… Zaten bu şekil, küfrün hâkimiyeti ve müslümanların mahkûmiyetinin görüntüsüdür.
SM, Başyücelik Devleti -Yeni Dünya Düzeni-, 2. Basım, İBDA Yayınları, İstanbul 2004, s. 216.
Netewparêzîya rastî dozeke wisa ye ku, meriv di nav netew de qelsîya raman bibîne û bi navê Netewparêzîyê dev ji enanîyetê berde û hezkirina gel, bi merca “piştî Îslamê” qebûl bike û ji xwe re bike rêgez… Em ji bo vî memûr û mecbûr in.
Türkçesi:
Gerçek milliyetçiliği, milletin fikirde zaafını görmekle başlayacağı bir dava olarak ele almak ve milliyetçilik adına kabuk ve posa enaniyetinden vaz geçmek ve kavim sevgisini “İslâm olduktan sonra” şartıyla düsturlaştırmak… Buna memuruz, buna mecburuz!..
SM, İBDA Diyalektiği -Kurtuluş Yolu-, 4. Basım, İBDA Yayınları, İstanbul 2004, s. 228.
Gelî şikestî hemîna- xaltîkên pijandi
Berdin nîvçeyê daxwazên
Û berdin ji qencîyên nîvçe
Jixwe daxwaz û qencîyên we ya vejîyandinê xerabê xerab dide ji bergirtina nîxbûnê- xaltîkên rîko rîberdayî
Ji putperestîyê çêtir e- an jî li ber hindê putperestan xwe pal dan
Di seqemê de hinek diran xirtîn
Wisa dixwaze fitrata/aferîşa min
Ez di jîna xwe de qet perkende nebûm li pêş melûnan- pûtê we rihetîya we ye- hûn bicehimin jî tebat dikin- we qet nejî rastîya tewekkûlê
Hûn nabîbin piranîya we vegerîya lawikê sûxrê
Bedela wê- hema kêm- hema zêde epik-
Ketin hembêza Cuhûyan
Türkçesi:
Ey rahat düşkünleri – pişkin teyzeler
yarım istemelerden vazgeçin
ve vazgeçin yarım iyiliklerden
zaten yarım istemeleriniz ve yarım iyilikler
yaşatıyor kötünün kötüsünü
önlüyor çöküşünü – sakallı teyzeler
sakalı çıkanlar!
Puta tapmaktan yeğdir – yahut
puta taparların yamacında yan yatmaktan
ayazda biraz diş takırdatmak
böyle diler benim yaradılışım
ömrümde asla sürünmedim
mel’unun önünde ben – sizin
putunuz rahatınız – geberseniz bile
hep katlanırsınız – hiç yaşamadınız
tevekkülün gerçeğini
görmüyor musunuz içinizden çoğu
çoktan döndü hamam oğlanına
bedeli – ama az ama çok
mama – düştü yahudi kucağına!
SM, Münşeat -Önsöz/Bayramlık, 2. Basım, İBDA Yayınları, s. 158
Ez ji rihên dilsar, serhişk, kor û ji serxweşê tevizandî re nabêjim şêrgele. Kesê ku tirsê dizane lê wî têk dibe, xwedîyê dil e; hevrezanê dibîne lê bi şanazî dinêre û hevrezanê bi pençeyên qertel bi tegîhîştinê pê digre. Ha ev kes xwedîyê wêrekîyê ye.
Türkçesi:
Soğuk ruhlara, katırlara, körlere ve sarhoşlara yiğit demem ben. Korkuyu bilen ama onu yenende vardır yürek; uçurumu gören, ama ona gururla bakan, ve kartal pençeleriyle uçurumu kavrayanda, ancak onda vardır cesaret.
SM, MARİFETNAME -Süzgeç ve Şekil-, 2. Basım, İBDA Yayınları, İstanbul 2007, s. 256.
Tê dîtin ku mirovê tekoşer, piştî bi zanînek li hemberî bûyeran helwest bigre, êdî di asta sepandinê de ye. Mirovek jî bo armanca xwe xwedîyê hêjahîyek lêhatî be, hewcedarîya wî bi amûr, saziman û hwd. heye, jixwe ya pêwîst ev e, û ji ber ku wesfa amûr di destnîşankirina armancê de pêkera diyarker e, pêdîvî ye ku armanc li gorî xwezaya amûrê jî were destnîşankirin.
Türkçesi:
Anlaşılıyor ki mücadele adamı, hadiseler karşısında tavır alabilecek bilgiyle donandıktan sonra, bunların tatbikatçısı mevkiindedir; hedefine uygun nitelikteki insan, alet, teşkilat vs. şeklindeki vasıtalara ihtiyaç duyarken ve aslolan bu iken, vasıtanın niteliğinin de hedef tayininde belirleyici unsur olmasından hareketle, vasıtanın niteliğine uygun hedef tayin etme durumunda.
SM, Tarihten Bir Yaprak, 2. Basım, İBDA Yayınları, İstanbul 2022, s. 66.
Îro birayê mezin ê Îsraîlê Amerîka ye û dergûşa Amerîkayê jî Tirkiye ye… Û hûn şermezar dikin ku leşkerên Îsraîlî li Filistînê dest û lingên ciwanên Filistînî bi keviran diçirînin… Heta çi radeyê? . Ez ji we dixwazim ku hûn izdiraba xwe bi hişmendîyê bidomînin. Wekî, min di behsa Hz. Ebu Bekir de qala hîkmetê kir; kesê digîre bila bigîre, yê negrî jî bila mîna bi gîrî xûya bike. Wisa jî, yên vîyan dijîn bila bijîn û kesên din jî li rêya vî jiyanê bigerin…
Türkçesi:
Bugün İsrail’in ağabeyi Amerika ve Amerika’nın beşiğinde de Türkiye… Ve sizler Filistin’de İsrail’li askerlerin Filistin’li gençlerin kollarını bacaklarını taşlarla parçalayışını kınıyorsunuz… Nereye kadar?.. Istırabınızı devamlı kılmak ve her birinizden bunu şuurlaştırmanızı istiyorum. Âdeta, demin Hazret-i Ebubekir bahsinde naklettiğim “ağlayan ağlasın, ağlayamayan ağlar gibi dursun” hikmetindeki gibi, bunu yaşayan yaşasın, yaşayamayan da yaşamanın yollarını arasın…
SM, Üç Işık -Sohbet/Konferans-, İBDA Yayınları, İstanbul 1996, s. 77-78.
